Ο Αργύρης ο Σκάνταλος

Ένα αγόρι της Τρίτης δημοτικού είναι ο Παυλάκης. Μία Δευτέρα που η δασκάλα του ζήτησε να της δείξει την αντιγραφή του εκείνος της είπε με καμάρι.

-Κυρία, τη  αντιγραφή μου την έγραψα στο εξοχικό μας σπίτι, που πήγαμε χτες και είναι κοντά στη θάλασσα. Και ο μπαμπάς μου είπε πως θα πηγαίνουμε εκεί κάθε Σαββατοκύριακο. Και θα διαβάζω εκεί τα μαθήματα της Δευτέρας.

 

- Καλορίζικο Παυλάκη μου το καινούργιο σας εξοχικό σπίτι, είπε η δασκάλα στο παιδί που έλαμπε ολόκληρο από τη χαρά του.

 

-Και το άλλο Σαββατοκύριακο που θα πάμε, θα φυτέψουμε δεντράκια, είπε ο μπαμπάς μου. Και θα βοηθήσω στο φύτεμα κι εγώ.

Γλυκό τζαμπί σταφύλλι

της Μαρίας Γουμενοπούλου
Απο το βιβλίο " Ο κήπος με τις ιστορίες "
Πρώτο βραβείο Unicef

Μια φορά κι έναν καιρό στα πολύ παλιά χρόνια υπήρχε ένα μικρό χωριό που το λέγανε Αγαθοχώρι. Στο Αγαθοχώρι όλοι οι άνθρωποι ήταν καλοί κι αγαπούσαν πολύ ο ένας τον άλλον.
Είχε απ' όλα τα καλά το Αγαθοχώρι, εκτός από αμπέλια και κληματαριές. Σταφύλι δεν είχαν δει ποτέ στα μάτια τους οι Αγαθοχωρίτες και κρασάκι, που γίνεται απ' τα σταφύλια, δεν είχανε ποτέ τους πιει.

Μια μέρα ένας γέρος, που πήγε με το γαϊδουράκι του σ' ένα άλλο χωριό, έφερε γυρίζοντας μια μικρή ρίζα κληματαριά και τη φύτεψε στην αυλή του.
Η κληματαριά μεγάλωσε κι όταν ήρθε ο Αύγουστος είχε κιόλας έτοιμο το πρώτο τσαμπί σταφύλι. Το 'κοψε γεμάτος χαρά ο καλός Αγαθοχωρίτης, το 'πλυνε στη βρυσούλα του, αλλά πριν το φάει,σκέφτηκε:
- Δεν είναι κρίμα να το φάω μοναχός μου, ενώ μπορώ να καλέσω και το γείτονα μου να το φάμε μαζί; Μια και δυο πλησίασε το φράχτη και φώναξε:
- Γείτονα, έλα να φάμε μαζί το σταφύλι μου.